دانشمندان 200 سوراخ در سطح ماه شناسایی کرده اند که سایه دار هستند و دمای مناسبی برای سکونت دارند. این یک دلیل جدی است شواهد قابل سکونت در ماه گنجانده شده است
ماه دارای نوسانات شدید دما است. بنابراین بخش‌هایی از ماه در طول روز تا ۲۶۰ درجه فارنهایت (۱۲۷ درجه سانتیگراد) گرم می‌شوند و در شب به منفی ۲۸۰ درجه فارنهایت (منفی ۱۷۳ درجه سانتیگراد) می‌رسند. اخیراً 200 دهانه سایه دار در سطح ماه کشف شده است که همیشه در دمای 63 درجه فارنهایت (17 درجه سانتیگراد) قرار دارند. این بدان معنی است که آنها مکان مناسبی برای محافظت از افراد از نوسانات شدید دما هستند.
شواهد قابل سکونت در ماه
کشف 200 دهانه سایه دار در ماه با دمای 63 درجه فارنهایت نشان می دهد که ماه می تواند مکان مناسبی برای زندگی انسان باشد. این گودال ها می توانند فضانوردان را از خطرات باد خورشیدی، میکروشهاب سنگ ها و پرتوهای کیهانی محافظت کنند. بنابراین می توان در این گودال ها پایه هایی ساخت. برخی از این گودال ها ممکن است به غارهای گرم مشابه منتهی شوند.
تایلر هوروت، دانشجوی دکترای علوم سیاره‌ای در UCLA و نویسنده اصلی مقاله علمی در مورد دهانه‌های ماه، می‌گوید:
زندگی در شب های مهتابی بسیار دشوار است. زیرا به انرژی زیادی نیاز دارد. حضور در این گودال ها و غارها تقریباً این نیاز را برطرف می کند.
تصاویری از دهانه در دریای آسایش، یکی از دریاهای ماه، توسط مدارگرد شناسایی ماه ناسا (LRO) در شرایط نوری مختلف گرفته شده است.
دو تا سه گودال از 200 گودال کشف شده دارای برجستگی هایی هستند که به یک غار منتهی می شوند و 16 گودال به عنوان روزنه هایی برای راهروهای فروریخته عمل می کنند. دالان‌های گدازه‌ای روی زمین غارهای توخالی هستند که در نزدیکی سطح در مناطق آتشفشانی یافت می‌شوند، مانند غار کازومورا در پارک ملی آتشفشان‌های هاوایی و لا کووا دل وینتو در تنریف در جزایر قناری.
تایلر هوروت می گوید:
با جاری شدن گدازه، قسمت بالایی آن جامد می شود. در حالی که گدازه هنوز در زیر این سطح جامد در حال حرکت است. در برخی از مناطق، گدازه های زیرین به طور کامل تخلیه شده و راهروهای گدازه ای باقی مانده است.
اگر روسازی فرو بریزد، گودال ایجاد می شود. این گودال به عنوان منبع نور برای سوراخ عمیق عمل می کند. همین روند میلیاردها سال پیش اتفاق افتاد، زمانی که رویدادهای آتشفشانی عظیم، میدان های گدازه ای تیره ای را روی سطح ماه ایجاد کردند که دانشمندان آن را “ماریا” نامیدند که به زبان لاتین دریا است. هوروت می گوید:
این گودال‌ها احتمالاً نتیجه ضربه‌های کوچک روی سقف گودال گدازه هستند. فعالیت های لرزه ای ممکن است سقف گودال گدازه ای را ضعیف کرده باشد.
در یک مطالعه جدید، محققان دما را در یک گودال استوانه‌ای به عمق 328 فوت (100 متر) اندازه‌گیری کردند. این گودال در دریای آسایش ماه و نزدیک خط استوای ماه قرار دارد. طبق یافته‌های این تیم، زمانی که کف دهانه در ظهر قمری روشن می‌شود، دمای این منطقه به حدود 300 درجه فارنهایت (149 درجه سانتیگراد) می‌رسد که احتمالاً گرم‌ترین مکان در کل سطح ماه است. در همین حال، دما در چاله های سایه دار کمی نوسان دارد.
گودال سعید در فاصله کمی از محل فرود دو ماموریت آپولو ناسا قرار دارد. هوروت اظهار داشت که این دهانه در همین فاصله است و 375 کیلومتر (233 مایل) از محل فرود آپولو 11 و آپولو 17 فاصله دارد.
“اگر ما به آنجا برسیم، دیدن بقایای پروژه آپولو شگفت انگیز خواهد بود.”
Horo به سادگی نشان دهنده امکانات اطراف گودال است. مطالعات جدیدی برای ماموریت غواص ماه انجام شده است. در ماموریت غواص ماه برای کاوش در غارهای ماه، ناسا یک مریخ نورد را به داخل دهانه می فرستد. هوروت می گوید:
مریخ نورد قادر به مطالعه لایه های گدازه در دیواره های دهانه خواهد بود که توسط LRO تصویربرداری شده است و به ما در درک بهتر گذشته و تکامل ماه کمک می کند. هیچ چیز نمی توانیم در مورد این دهانه ها از مدار بیاموزیم، اما اگر مستقیماً به یکی از آنها برویم، فرصت های بیشتری (برای اکتشاف) وجود دارد.
بیش از 10 سال است که دانشمندان در تلاش برای یافتن دهانه هایی در ماه بوده اند. اولین دهانه روی ماه توسط کاوشگر کاگویا آژانس اکتشافات هوافضای ژاپن (که قبلاً با نام SELENE شناخته می شد) در سال 2009 کشف شد. در این مطالعه از یک دوربین حرارتی مدارگرد شناسایی ماه (LRO) به نام رادیومتر دیوینر استفاده شد.
بیشتر بخوانید:
نظر شما در مورد شواهدی که نشان می دهد ماه قابل سکونت است چیست؟ لطفا نظرات خود را با تکراتو در قسمت نظرات به اشتراک بگذارید.